Jef Paepen is een autonome fotograaf die zich – ondanks zijn fotografieopleiding – als autodidact omschrijft. In de fotostudio creëert hij voornamelijk portretten en conceptuele beelden. In een poëtische vormgeving focust hij op intimiteit en gevoeligheid, weerspiegeld door de zuivere vorm van het naakte lichaam dat hij gebruikt als een symbool van puurheid.
Met schijnbare eenvoudige middelen brengt hij de toeschouwer op een dwaalspoor. Een vrouwelijk naaktmodel, de nauwelijks zichtbare ruimte van een fotostudio, licht en schaduw, het harde maar immer subtiele zwartwit en de korrel van het fotopapier zijn de middelen, waarvan hij zich bedient.
Zijn foto’s zijn nooit alleen maar een afbeelding van de werkelijkheid. Er is altijd een vorm van transformatie en vertekening. Huid kan droge, gebarsten materie worden, een figuur wordt weleens gefragmenteerd zodat we de identiteit van het model als problematisch ervaren. Verwarring en twijfel zijn immers van alle (moderne en postmoderne) tijden. Soms zijn de ogen van de vrouwen gesloten, hun gezichten afgewend. Er wordt zo hardnekkig gezwegen dat de gestalten helemaal door het papier worden opgeslokt.
Tags
Jef Paepen is een autonome fotograaf die zich – ondanks zijn fotografieopleiding – als autodidact omschrijft. In de fotostudio creëert hij voornamelijk portretten en conceptuele beelden. In een poëtische vormgeving focust hij op intimiteit en gevoeligheid, weerspiegeld door de zuivere vorm van het naakte lichaam dat hij gebruikt als een symbool van puurheid.
Met schijnbare eenvoudige middelen brengt hij de toeschouwer op een dwaalspoor. Een vrouwelijk naaktmodel, de nauwelijks zichtbare ruimte van een fotostudio, licht en schaduw, het harde maar immer subtiele zwartwit en de korrel van het fotopapier zijn de middelen, waarvan hij zich bedient.
Zijn foto’s zijn nooit alleen maar een afbeelding van de werkelijkheid. Er is altijd een vorm van transformatie en vertekening. Huid kan droge, gebarsten materie worden, een figuur wordt weleens gefragmenteerd zodat we de identiteit van het model als problematisch ervaren. Verwarring en twijfel zijn immers van alle (moderne en postmoderne) tijden. Soms zijn de ogen van de vrouwen gesloten, hun gezichten afgewend. Er wordt zo hardnekkig gezwegen dat de gestalten helemaal door het papier worden opgeslokt.