In dit boek wordt een gedetailleerd inzicht gegeven in een verwaarloosd aspect uit de geschiedenis van de (Nederlandse) stad: de transformatie van haar ruimte. Aan de hand van het voorbeeld van Maastricht worden wetmatigheden en mechanieken aan de hand waarvan deze stad – op het breukvlak van de pré-industriële en industriële era – zich heeft ontwikkeld.
De analyse van geschreven bronnen en hitorisch kaartmateriaal werpt licht op de veranderingen van de binnenstedelijke ruimte, maar toont ook het verband tussen de beweeglijkheid van het historische centrum en de relatieve immobiliteit van het infrastructurele netwerk daaromheen. In de overgang van een geïsoleerd en ‘ontoegankelijk’ militair gebied naar een goed ontsloten, transparante moderne ruimte hebben de verworvenheden van de (Franse) cartografie en de technische ingenieurskunst een cruciale rol gespeeld. De (geplande) opname van Maastricht in een netwerk van wegen, kanalen en havens vormden, naast economische en cultuurpolitieke aspecten, onmisbare voorwaarden voor de opkomst van Maastricht als eerste moderne industriestad van Nederland.
Marijke Martin (1958) promoveerde in 1997 aan de Rijksuniversiteit Groningen. Sinds 1992 is Martin als universitair docent architectuur- en stedenbouwgeschiedenis werkzaam bij de RUG.
